บทบาทของแอสไพรินในการลดการเกิดลิ่มเลือดนี้เองที่ทำให้นายแพทย์แบงและไดเออร์เบิร์ก (Bang and Dyerberg) เกิดความสนใจข้อมูลทางระบาดวิทยาใน ชาวเอสกิโมที่อาศัยอยู่ในเกาะกรีนแลนด์ ซึ่งคนเหล่านี้เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจน้อยมาก แต่กลับมีปัญหาเลือดแข็งตัวช้า สมมติฐานของแบงและ
ไดเออร์เบิร์กคือไขมันสัตว์ที่ชาวเอสกิโมใช้เป็นอาหาร ไม่ว่าจะเป็นปลาทะเล วาฬ หรือแมวน้ำ มีสารบางชนิดที่ฤทธิ์คล้ายแอสไพริน สามารถลดการจับตัวกันของเกล็ดเลือดได้ ต่อมาได้พบว่าไขมันสัตว์เหล่านั้นมีกรดไขมันโอเมก้า-3 ในปริมาณสูง
นอกจากการศึกษาทางระบาดวิทยาในกลุ่มชาวเอสกิโมเปรียบเทียบกับชาวเดนมาร์กแล้วยังมีการศึกษาจากญี่ปุ่น สหรัฐอเมริกา เนเธอร์แลนด์ และอังกฤษ ที่ให้ผลไปในทิศทางเดียวกันว่า การบริโภคปลาทะเลเป็นประจำรวมถึงการบริโภค น้ำมันปลา ส่งผลให้อุบัติการณ์การเสียชีวิตจากโรคหัวใจและหลอดเลือดในประชากรกลุ่มต่างๆลดลง
